Met deze film stapte Disney volledig over van handgetekende animatie naar CGI-animatie. Helaas is het resultaat teleurstellend, met irritante personages, een onsamenhangend verhaal en een overvloed aan overbodige verwijzingen, waardoor de film gedateerd aanvoelt. Voor mij zal dit nooit een echte Disney-klassieker worden.

Valt in de categorie van muziekfilms uit de jaren ’40 en ’50, die vaak minder gewaardeerd worden. Het is geen toeval dat deze films doorgaans onderaan de lijst eindigen. Deze producties bestaan uit een verzameling van losse onderdelen; verschillende shorts samengevoegd om de speelduur van één film te vullen. De korte filmpjes die hier voorbijkomen wisten mij simpelweg niet te bekoren.

Met een bescheiden speelduur van slechts drie kwartier probeert deze film de shorts met elkaar te verbinden door Donald Duck op reis te sturen naar diverse landen. De film combineert echte beelden met geanimeerde scènes, wat resulteert in een mengeling van documentaire en levendige slapstick-animatie. Helaas slaagt deze combinatie er niet in het beoogde effect te bereiken.

Volgt vrijwel dezelfde opzet als zijn voorganger, met als enige verschil dat ik de shorts ditmaal iets vermakelijker vond om naar te kijken. Met name het korte verhaal van de pinguïn, die genoeg heeft van de kou op Antarctica en liever naar een warmer klimaat verhuist, pakt bijzonder grappig uit. Kijk deze short en skip de rest.

Van de tien shorts blijven er voor mij slechts twee echt hangen. Het stuk waarin de animatie op sommige momenten ter plekke met een potlood wordt getekend, heeft een aanstekelijke energie en een bijpassende jazzsoundtrack. Het laatste fragment, over Willie de zingende walvis, valt daarentegen op door zijn duistere ondertoon. Het jagen op walvissen is tegenwoordig in veel delen van de wereld verboden, waardoor het einde voor veel kijkers mogelijk verkeerd zal vallen.

De film bevat misschien mooie handgetekende animatie, maar de rest blijft ver achter. Het verhaal is ongeloofwaardig, de personages oninteressant en zelfs de soundtrack valt tegen. Deze dieren en het verschrikkelijke gejodel laat je met plezier links liggen.

De dark-fantasy uitstraling ziet er goed uit en het design van de Horned King is ook lekker griezelig voor een kinderfilm. Helaas valt het verhaal tegen en zijn de personages eerder irritant dan meelevend. De zeurende stem van hoofdpersoon Taran laat je soms onbedoeld lachen en ook Gurgi wekt ergernis op. Deze financiële tegenvaller was bijna verantwoordelijk voor Disney’s ondergang.

Deze film moet het voornamelijk hebben van zijn verbluffende CGI-animatie, aangezien het verhaal en de personages vrij standaard en vlak zijn. Echter, juist deze visuele ‘pracht’ is nu zwaar verouderd. Wat destijds misschien indrukwekkend leek, komt nu eerder over als matige graphics voor een videogame. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze film vaak over het hoofd wordt gezien in Disney's catalogus.

Jiminy Cricket uit Pinocchio wordt gebruikt als de verhalenverteller die twee langere shorts met elkaar verbindt. Bongo de beer is licht-vermakelijk, maar misschien een tikkeltje te lang. De andere korte film bevat Mickey Mouse in de hoofdrol en verfilmt het bekende verhaal van Jack and the Beanstalk. Beide zijn leuk genoeg om eens te bekijken.

Omvat wederom twee korte verhalen die weinig met elkaar gemeen hebben. De pad moet zijn onschuld zien te bewijzen in een rechtszaak over een mogelijke diefstal, terwijl het verhaal van Ichabod draait om de legende van de Headless Horseman uit Sleepy Hollow. Hoewel nog steeds niet bijzonder sterk, is deze film wel aanzienlijk consistenter in uitvoering dan zijn voorgangers.

De combinatie van 2D- en 3D-animatie bereikt niet het gewenste effect en komt vaak vlak over. Ook de muziek is te modern, met nummers die meer weghebben van pophits, wat totaal niet past bij de sprookjesachtige setting. Naast Asha en Magnifico zijn de bijpersonages totaal niet memorabel, en de vele verwijzingen naar andere films voelen eerder geforceerd dan speels. Deze film is een flinke domper voor Disney’s honderdjarige jubileum.

Persoonlijk raak ik snel uitgekeken op het idee dat de hond denkt dat zijn leven in de tv-serie echt is. Dit concept wordt naar mijn gevoel te lang doorgetrokken, en de humor die hieruit voortvloeit is voorspelbaar en flauw. Het basisidee vind ik te vergezocht, waardoor ik nooit echt een sterke band met deze ‘klassieker’ kan opbouwen. Er zijn zoveel betere Disneyfilms met dieren in de hoofdrol, dat Bolt wat mij betreft gerust op straat mag blijven zwerven.

Opent met een indrukwekkende scène waarin een majestueuze adelaar door de lucht vliegt. Dit stuk had makkelijk kunnen werken als een opzichzelfstaande short en illustreert duidelijk hoe ver de animatietechnieken zijn gevorderd voor zijn tijd. Helaas slaagt de rest van de film er niet in om de charme uit de eerste Rescuers te evenaren. In plaats daarvan wordt het verhaal overspoeld met kinderlijke bijpersonages die bijdragen aan het feit dat je de film na de aftiteling alweer bent vergeten.

De kleurrijke personages blijven bij en bepaalde scènes uiteraard ook (het theekransje met de Mad Hatter bijvoorbeeld), maar hiernaast biedt de film weinig diepgang. Alice komt tijdens haar bizarre reis van alles tegen en belandt uiteindelijk weer in de echte wereld. Opmerkelijk is dat ze geen verandering ondergaat en dat een levensles ook lijkt te ontbreken. De film mist voor mij inhoud, wat deze lage plaatsing misschien een controversiële keus maakt.

Hoe kun je dit bekende verhaal nou verpesten? Misschien is dat een groot woord, maar gezien de filmtitel zou het zwaard wel een prominentere rol mogen spelen. Deze wordt pas in de laatste tien minuten echt relevant. Gedurende de rest van de film veranderen Arthur en Merlijn in diverse dieren en leren ze wat lessen. Het is niet afschuwelijk slecht, maar ik denk dat achter deze legende veel meer potentie schuilt.

Bekende zanger Billy Joel spreekt de stem in van Dodger, een hond met een levende persoonlijkheid. De vrolijk opgevoerde liedjes en de kameraadschap tussen de honden vormen de hoogtepunten uit de film. Het verhaal is gebaseerd op Oliver Twist, wat met deze dierlijke interpretatie minder goed uitpakt. De film bevat hier en daar een leuke grap, maar slaagt er over het algemeen niet in een blijvende indruk achter te laten.

De boze stiefmoeder, de pompoen die in een koets verandert, het glazen muiltje - iedereen kent deze sprookjesachtige elementen. Helaas moet ik ook hier de kritische noot plaatsen; waarom wordt er zoveel tijd besteed aan de rivaliteit tussen de muizen en de kat? Het begint amusant, maar daarna sleept het zich echt te lang voort. Je had de tijd beter kunnen benutten, bijvoorbeeld door de eendimensionale prins van meer karakter te voorzien. Beoordeel je de film als geheel, dan slaagt deze er niet in zijn iconische reputatie volledig waar te maken.

Een visueel verbluffende film met handgetekende animatie die het oog streelt. Het is echter spijtig dat het verhaal tekortschiet. De romance tussen Pocahontas en John Smit komt namelijk niet geloofwaardig over. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat beide personages bereid zijn hun diepgewortelde normen, waarden en overtuigingen opzij te zetten na slechts enkele uren samen te hebben doorgebracht. Het geheel voelt te gehaast aan, waardoor de ontwikkeling van de personages en het conflict niet goed tot hun recht komen. Hoewel Pocahontas op zichzelf niet slecht is, voelt het eerder aan als een film doordrenkt met gemiste potentie.

De film bevat enkele creatieve grappen over de manier waarop het internet wordt uitgebeeld, maar verder kan dit vervolg niet tippen aan zijn voorganger. Het verhaal heeft nogal een commerciële insteek, waarbij de personages proberen snel geld te verdienen met virale video's. De scènes op de Disney-website zitten vol cameo's en fanservice, wat voelt alsof Disney hun diverse eigendommen (zoals Marvel en Star Wars) extra wil promoten. Hierdoor verliest de film veel van de charme die Wreck-It Ralph moeiteloos wist over te brengen.

Dankzij de populariteit van zijn voorganger besloten de makers om dit vervolg, dat oorspronkelijk als tv-serie was bedoeld, om te vormen tot een speelfilm voor de bioscoop. Helaas schieten veel elementen tekort. De liedjes blijven, zonder de bijdrage van tekstschrijver Lin-Manuel Miranda, nauwelijks hangen. Bovendien verraadt de episodische structuur van het verhaal des te meer zijn oorsprong als serie. Dit vervolg kan absoluut niet tippen aan het origineel.

Helaas wordt de focus op actie ondermijnd door komische elementen die vaak niet goed uit de verf komen. Het verhaal voelt daarnaast repetitief aan, doordat Raya in elke stad opnieuw op zoek moet naar een stukje van een magische steen. De boodschap aan het einde – dat je blindelings anderen moet vertrouwen – komt wat onverantwoord over. Zeker voor jonge kijkers kan deze les verwarring scheppen, vooral als het gaat om het vertrouwen van onbekenden in de echte wereld. Hoewel de film op papier veel potentie heeft, weet hij helaas niet boven de middelmaat uit te stijgen.

Deze film lijkt een hommage te willen zijn aan avontuurlijke ‘pulp’-films, maar benut zijn creatieve elementen niet voldoende. Zo wordt de openingsscène gepresenteerd als een stripboek, maar daarna wordt deze stijl nergens meer teruggebracht in de rest van de film. De prachtig vormgegeven wereld is kleurrijk en de plotwending zorgt ervoor dat je met andere ogen naar de omgeving kijkt; alles zit doordacht in elkaar. Toch blijft het verhaal te voorspelbaar, en de personages, samen met hun geforceerde familiedrama, weten weinig indruk te maken. Over het algemeen slaagt de film er niet in om uit te blinken, maar ook niet om te ergeren.

Een aangename avonturenfilm over een reddingsmissie uitgevoerd door twee muizen. De keuze voor muizen als hoofdpersonages benadrukt effectief de boodschap dat het niet uitmaakt hoe klein je bent; je kunt altijd een positieve impact hebben en anderen helpen. Een prima tussendoortje.

Net zoals bij veel van deze complicatiefilms met muziek, zijn hier zowel prachtige shorts te vinden als minder geslaagde werken. De speelduur is bijna een uur korter dan die van de eerste Fantasia, waardoor deze gemakkelijker wegkijkt. Desalniettemin kan men nu stellen dat deze formule haar beste tijd heeft gehad.

Walt Disney was een ambitieus persoon die wilde experimenten met animatie. Zo creëerde hij een kunstwerk gericht op volwassenen. Bekende klassieke muziekstukken worden door animatie ondersteund – met als doel een visuele representatie te maken van hetgeen dat je hoort. Dit is een bijzondere film die zich inzet om je fantasie te stimuleren, maar vanwege zijn abstractheid en een gebrek aan narratief blijft het voor mij waarschijnlijk bij een enkele kijkervaring.

Verpakt thematisch veel in zijn korte speelduur. Omdat de kleine olifant niet hetzelfde is als zijn soortgenoten, wordt hij benadeeld. Deze film kan kinderen veel leren over vooroordelen en pesten, maar ook over omarmen wat je anders maakt. Het zijn immers de grote oren van Dumbo die hem uiteindelijk omtoveren tot een ster.

Deze film bevat eigenaardige personages en maakt op een creatieve manier gebruik van tijdreizen. Ondanks de wat verouderde animatie, wordt dit ruimschoots gecompenseerd door het interessante verhaal met bijbehorende boodschap. Dit is een welkome verrassing die zeker meer waardering verdient, vooral vanwege zijn mooie oprechtheid.

"Everybody wants to be a cat" – zeg dat wel. Dit heerlijke swingnummer blijft nog lang na de film door je hoofd spoken. De soundtrack is duidelijk beïnvloed door jazzmuziek en weet zich daarmee goed te onderscheiden binnen het bredere Disney-oeuvre. Het verhaal is aan de middelmatige kant, maar gelukkig is het de sfeer die deze film maakt.

De film had volledig kunnen leunen op de schattige puppy’s, maar het is de gluiperige Cruella De Vil die de show steelt. Haal de spatie weg en haar naam spelt letterlijk devil. En ja, het is ook echt een duivel. Cruella wil de vacht van kleine dalmatiërs gebruiken om een bontjas van te maken. Daar krijg je toch de kriebels van.

Koning John lijkt echt te genieten van zijn slechte daden; het is bijna aanstekelijk hoeveel plezier hij eraan beleeft. Zijn kwaadaardigheid staat in schril contrast met zijn kinderachtige persoonlijkheid, wat duidelijk naar voren komt in de terugkerende grap van het duimzuigen. Robin Hood is als komedie gewoon goed, en het bekende verhaal functioneert ook in dit dierlijke jasje nog steeds naar behoren.

Een soort van Sherlock Holmes-film, maar dan met muizen. Een held is niets zonder een waardige tegenstander, en deze rol wordt fantastisch vervuld door Professor Ratigan, ingesproken door Vincent Price. Hij speelt heerlijk overdreven, met de juiste balans tussen grappig en intimiderend. Bovendien blijft het mysterie leuk om te volgen en de laatste achtervolging op de klokkentoren is oprecht spannend in beeld gebracht.

Hierin speelt perspectief een cruciale rol in het verhaal; zowel de mens als de beer kunnen in elkaars ogen een monster zijn. Deze aanpak draagt bij aan een krachtige boodschap over respect voor de natuur en de dieren die erin leven. Hoewel de humor wat plat is en sommige thema’s beter uitgewerkt hadden kunnen worden, blijft de broederlijke liefde bijzonder mooi weergegeven.

Het verhaal duikt dieper in de magische mythologie van de Frozen-wereld en stelt opnieuw de band tussen zussen Anna en Elsa op de proef. Nummers zoals Into the Unknown en Show Yourself zijn hoogtepunten die de muziek uit de eerste film zelfs overtreffen. Inhoudelijk is het vervolg echter minder gestroomlijnd, en daardoor komen sommige personages, zoals Kristoff, minder tot hun recht. Beide films excelleren op verschillende vlakken, waardoor ze elkaar in kwaliteit nagenoeg evenaren.

Deze film markeerde de terugkeer van grootse musicalnummers en introduceerde dit keer niet één, maar twee prinsessen: Anna en Elsa. De complexe band tussen de zussen vormt het hart van het verhaal, dat op luchtige wijze ook komisch commentaar geeft op oude Disney-clichés, zoals het idee om te trouwen met iemand die je nauwelijks kent. Frozen werd een wereldwijd fenomeen, waarbij Let it Go uitgroeide tot één van de meest iconische meezingers uit Disney’s repertoire.

Dit is een film waarvan je het concept moet kunnen waarderen. Het combineert futuristische sciencefiction met ouderwetse ontwerpen voor piratenschepen. De zoektocht naar de schat is vermakelijk om te volgen, met de band tussen Jim Hawkins en John Silver als het emotionele middelpunt. Toch kan de film niet op tegen de hoge kwaliteit van veel van zijn voorgangers uit de Renaissance-periode, waardoor Piratenplaneet altijd een beetje vergeten achterblijft.

Deze film bewijst dat de charmante personages tijdloos zijn. Het verhaal zit vol met komische scenario’s, die alleen Pooh en zijn vriendjes overtuigend kunnen brengen dankzij hun onschuldige karakter. Sommige momenten laten je echt hardop lachen, en de verschillende muzieknummers - zoals Everything is Honey - worden ondersteunt door prachtige handgetekende animaties. Dit avontuur blijft leuk voor jong en oud.

Bevat een perfecte mix van avontuur en spanning, terwijl de fantasierijke locaties prachtig worden weergegeven. De film straalt vrolijkheid uit en zit boordevol aandoenlijke karakters. Voor mij zijn de confrontaties tussen Kapitein Haak en de krokodil altijd hoogtepunten, vooral wanneer de klungelige Mr. Smee zich ermee bemoeit. Absoluut hilarisch.

De houten pop staat bekend om zijn neiging tot liegen, iets dat menig kind nooit zal vergeten vanwege de groeiende neus. De climax met de walvis blijft indrukwekkend en was prachtig geanimeerd voor zijn tijd. En hoe mooi is het dat When You Wish Upon a Star jaren later het lijflied van Disney zou worden. Dit bekende deuntje maakt nu deel uit van het openingslogo en is te horen voor de start van elke Disneyfilm.

De titulaire knuffelbeer is een echte levensgenieter. Gelukkig is hij niet alleen; ook de aanvullende cast is goud waard. Tijgertje, Knorretje, Konijn en Eeyore sluit je meteen in je hart. De film komt heel ontspannen over, laagdrempelig en opzettelijk eenvoudig, wat het makkelijk toegankelijk maakt voor alle leeftijden. Het is met een grote glimlach kijken hoe deze kleinschalige verhalen zich ontvouwen.

Brengt de wereld van videogames met oog voor detail tot leven, vol subtiele verwijzingen naar bekende spellen. De film bruist van creatieve ideeën en biedt daarnaast sterke karakterontwikkeling voor Ralph, die leert zijn rol in het leven te accepteren. Deze treffende quote vat zijn groei goed samen: "Ik ben slecht, en dat is goed. Ik zal nooit goed zijn, en dat is niet slecht. Er is niemand die ik liever zou zijn dan mezelf."

Deze film, gebaseerd op een obscure Marvel-comic, valt met zijn technologische invalshoek goed in de smaak. De fictieve stad San Fransokyo, een mix van San Francisco en Tokio, biedt een creatieve samensmelting van beide wereldsteden, terwijl de personages zich ontwikkelen van enthousiaste nerds tot onhandige, maar charmante superhelden. Baymax, een knuffelbare zorgrobot, steelt de show met zijn komische onhandigheid en ontwapenende persoonlijkheid. Tegelijkertijd krijgt de film meer diepgang door thema’s als rouw en verlies op een toegankelijke manier te behandelen. De combinatie van Disney-animatie en Marvel blijkt verrassend succesvol, en wat mij betreft mogen ze dit nog eens overdoen.

Misschien wel de meest ondergewaardeerde film uit de hele Disney-catalogus. De animatie en soundtrack maken het visueel tot een epische reis, en de vormgeving van de verzonken stad is prachtig. Je moet de geloofwaardigheid van alle fantasie-elementen een beetje door de vingers zien, maar als je daarin meegaat, is dit een aangename avonturenfilm die met de tijd alleen maar beter wordt.

Een film met aanstekelijke muziek en geinige personages. Vooral slechterik Hades weet je met zijn sarcastische opmerkingen aan het lachen te maken. Doordat het verhaal draait om goden voelt de film groots aan, wat wordt benadrukt door de extra focus op actie. Het is een consistent goede film die dankzij de vlotte vertelstijl van begin tot eind bijblijft.

Gedurfd in concept en groots in ambitie, maar de balans in toon ontbreekt. De oorlog tussen de Hunnen en de troepen van de Chinese Keizer leidt tot aangrijpende veldslagen. Echter, zijn het de muziek en komedie, laatstgenoemde voornamelijk door Mushu vertegenwoordigd, die de impact van deze scènes ondermijnen. Daarnaast moet men de gedateerde denkwijze met betrekking tot genderrollen die verouderd zijn een beetje voor lief nemen, aangezien het verhaal over je ware identiteit ontdekken wél weer een mooie invalshoek biedt. Ik geloof dat deze film met een paar kleine aanpassingen echt fantastisch had kunnen zijn. Nu nemen we genoegen met een ruime voldoende-goed.

Deze hilarische komedie wordt steeds leuker naarmate je de film vaker bekijkt. De slapstickhumor vliegt in hoog tempo voorbij en zorgt voor scherpe grappen. Hiernaast zijn slechteriken Yzma en Kronk zo onhandig dat je niet anders kunt dan om hen lachen. Dit resulteert in een goed uitgevoerde film over vriendschap, met een aangenaam ritme.

De opzet is wat eenvoudig, maar de personages maken dit ruimschoots goed. De film zit boordevol bekende scènes, zoals de olifantenmars en de geinige apenstreken van Koning Louie. En laten we eerlijk zijn, zingt niet iedereen The Bare Necessities met Baloo mee? Het is een heerlijk feelgood-verhaal in een vertrouwd jasje.

De liefde voor Frank en Frey heeft ongetwijfeld te maken met nostalgie. Ik keek deze film altijd met mijn opa en koester die herinneringen. Desondanks ben ik evengoed van mening dat The Fox and the Hound wordt onderschat. Door twee natuurlijke vijanden tegenover elkaar te zetten, benadrukt het verhaal dat het leven continu verandert en dat oprechte vriendschap niet vanzelfsprekend eeuwig standhoudt. Het resultaat is een soms betreurend mooie film.

Laat schitterend de pracht en praal van de natuur zien, zoals de verandering in de seizoenen begeleid door de tijdloze achtergrondmuziek. Hoewel Bambi vaak wordt afgedaan als niet meer dan schattig, is de tweede helft van de film behoorlijk duister. De dood van Bambi’s moeder blijft hartverscheurend en de intense bosbrand tegen het einde wordt ijzingwekkend in beeld gebracht. Deze film heeft meer indruk achtergelaten dan ik op voorhand had verwacht.

Samen met de personages verliefd worden, dat gevoel weet deze film fantastisch over te brengen. De spaghetti-scène blijft een romantisch hoogtepunt, gevolgd door de dromerige wandeling door het park waarin het prachtige Bella Notte te horen is. Het is om bij weg te zwijmelen.

Brengt met zorg en aandacht een unieke draai aan het bekende sprookje, met aanstekelijke jazzmuziek en charmante personages. De voodoo-schaduwman Dr. Facilier is een fantastische duistere aanwinst, met zijn nummer Friends on the Other Side als visueel hoogtepunt. Deze productie markeert Disney's laatste handgetekende animatie-musical, wat betreurenswaardig is, aangezien het eindresultaat bewijst dat ze deze beproefde formule uitstekend beheersten.

De animatie is beeldschoon, met een ongelofelijke elegantie in de manier waarop de personages bewegen en gedetailleerde achtergronden. Daarnaast maakt Maleficent een onvergetelijke indruk. Ze transformeert zelfs in een draak om het op te nemen tegen de prins. De sinistere plannen die ze smeedt geven kracht aan haar imposante karakter. Ze is zonder twijfel één van Disney’s meest memorabele schurken.

Enkele gedateerde elementen nemen niet weg hoe leuk de personages en de dierlijke bijfiguren zijn. De dwergen zorgen voor genoeg humoristische momenten, terwijl de simpliciteit juist een essentieel onderdeel vormt van de charme die hier wordt gepresenteerd. Snow White was de eerste speelfilm ooit die volledig werd gemaakt met traditionele, handgetekende animatie. Hierdoor blijft het een klassieker van historisch belang.

Visueel gezien is het misschien wel de mooiste Disneyfilm. De animatie is kleurrijk en alles op het water is adembenemend mooi vormgegeven. De speelse band tussen Vaiana en Maui zorgt voor voldoende humor, terwijl de liedjes, zoals You’re Welcome en Shiny, aanstekelijk bijblijven. De Polynesische afkomst wordt op respectvolle wijze door het verhaal verweven, waardoor de film een sterke eigen identiteit heeft. Dit is heerlijk feelgood entertainment zoals alleen de bekende animatiestudio dat kan leveren.

Met de toevoeging van componist Alan Menken aan het team, bereikten de Disney-musicals een aanzienlijk hoger niveau in kwaliteit. Zo blijft het Oscarwinnende Under the Sea nog dagenlang in je gedachten rondzingen. Het verhaal krijgt juist extra charme wanneer Ariel haar stem verliest en alleen nog emotie kan overbrengen via de expressieve animatie. Op elk gebied overtrof deze film zichzelf, wat resulteerde in Disney's triomfantelijke terugkeer tijdens hun zogenaamde Renaissanceperiode (1989-1999).

Een boeiend detectiveverhaal vol mysterie, versterkt door de sprankelende chemie tussen Judy Hopps en Nick Wilde. De titulaire stad is een visueel plaatje, met veel variatie dankzij de diverse districten die elk een eigen sfeer en stijl uitstralen. Daarnaast maakt de film complexe thema’s, zoals vooroordelen, stereotypering en discriminatie, toegankelijk door deze kwesties via de dierlijke personages tot leven te brengen. Deze rijke wereld zit vol mogelijkheden om verder te verkennen, dus laat dat geplande vervolg maar komen.

Dit is een film die, ondanks de sterke komische elementen, een realistisch beeld geeft van een gebroken gezin. Het is passend dat de kwaadaardige kant van Stitch langzaam plaatsmaakt voor zachtaardigheid. Net als iedereen wil ook hij ergens bij horen en verdient hij liefde en vriendschap. Na afloop van de film zal je dit prachtige motto in elk geval nooit meer vergeten: "Ohana betekent familie, en familie betekent dat niemand wordt achtergelaten of vergeten."

Het karakter van Rapunzel zit vol levenslust, positiviteit en charme – ze is de perfecte hedendaagse interpretatie van een Disneyprinses. De band die ontstaat tussen haar en Flynn Rider voelt oprecht; het heeft iets weg van plagerige liefde en is ontzettend schattig om te zien. Het romantische hoogtepunt is de scène waarin ze samen naar de lampionnen kijken, met het prachtige nummer I See the Light op de achtergrond. Uiteindelijk geeft deze film het klassieke sprookje een opfrisbeurt en biedt het een uitstekende balans tussen oud en nieuw.

De zoektocht van Tarzan om te ontdekken waar hij thuishoort wordt vergezeld door opwindende actiescènes, die resulteren in een strijd tussen mens en natuur. De film belichaamt het idee van acceptatie en begrip voor anderen, ongeacht hun afkomst. Dankzij de schitterende animatie komt de gedetailleerde jungleomgeving echt tot leven, terwijl het verhaal wordt verrijkt door charmante bijpersonages. De muziek van Phil Collins past goed binnen de context van de film en versterkt de emotionele kern ervan. Hierdoor hebben het gelijknamige nummer (You’ll Be in My Heart) en Tarzan beide een speciale plaats in mijn hart ingenomen.

Het is verfrissend dat er ditmaal geen traditionele slechterik is die verslagen moet worden. Het verhaal is persoonlijk en richt zich vooral op de hoge verwachtingen binnen een familie en de druk om altijd te presteren. Zodoende kan iedereen zich wel herkennen in Mirabels verlangen om gewoon ergens bij te horen. Naast deze sympathieke invalshoek word je visueel en muzikaal getrakteerd op levendige animaties en aanstekelijke nummers. Dit is een film voor iedereen die zich ooit anders heeft gevoeld, en laat zien dat ook de buitenbeentjes van de wereld op hun eigen manier bijzonder zijn. Voor mij wordt Encanto in elk geval met iedere nieuwe kijkbeurt steeds magischer.

De meest gedurfde film die Disney ooit heeft geproduceerd. De duistere thematiek druipt van het scherm en maakt een onuitwisbare indruk. Het verhaal behandelt de onderdrukking en vervolging van zigeuners én laat zien hoe Frollo’s lust voor Esmeralda omslaat in dood en verderf. Ook de religieuze ondertoon geeft een authentiek beeld van het tijdperk en wordt gelaagd gebruikt gedurende de speelduur, waarbij het nummer Hellfire duidelijk commentaar levert op de volwassen thema’s. Dit resulteert in een krachtige kijkervaring en een bijzonder onconventionele film in de Disney-catalogus.

Een komisch traktatie, voornamelijk dankzij de briljante bijdrage van de Genie, die voor altijd onlosmakelijk verbonden blijft met zijn stemacteur Robin Williams. De liedjes zijn wederom op niveau en ook slechterik Jafar is een geweldige toevoeging. Visueel is dit één van Disney’s meest prachtige films; de kleuren spatten werkelijk van het scherm. De film weet een uitgebalanceerde mix te creëren tussen avontuur, romantiek en komedie, waardoor Aladdin zich permanent bij de top mag voegen.

Dit is de ultieme belichaming van Disney in mijn ogen. Elk nummer kan worden beschouwd als een muzikaal hoogtepunt, te danken aan de composities van Alan Menken en de teksten van Howard Ashman. Dit is niet zomaar een liefdesverhaal, het biedt een mooie boodschap over innerlijke schoonheid en vooroordelen die niet altijd waar zijn. Beauty and the Beast is tijdloos entertainment voor jong en oud, doordrenkt met een dosis ouderwetse Disney-magie die zelfs na al deze jaren nog steeds blijft betoveren. Eerlijk gezegd, verdient Beauty and the Beast een gedeelde eerste plek met de volgende film op de lijst. Beide zijn een dikke tien waard.

Bevat één van de meest iconische openingsscènes uit de filmgeschiedenis: Circle of Life blijft een audiovisueel hoogtepunt. Wat deze film nog meer zo episch maakt, is de meeslepende soundtrack van Hans Zimmer. Ook het verhaal is fantastisch en ontroerend, waarbij het herdenken van de overledenen centraal staat door je eigen identiteit te omarmen. Zo ben jij de nalatenschap die een ouder achterlaat en zijn we allemaal verbonden in de kringloop van het leven. The Lion King ontstijgt zijn genre en is niet alleen een klassieker, maar behoort ook tot de beste (animatie)films ooit gemaakt. Dit is een film die de term ‘meesterwerk’ in alle opzichten rechtvaardigt – want uiteindelijk kan er maar één de koning zijn.