Jaws recensie

Iedereen kent ondertussen het verhaal van Bruce, de mechanische haai van Jaws die meer niet dan wel werkte op de set. Spielberg moest dus noodgedwongen de scènes met de haai zoveel mogelijk weglaten en dat draagt bij tot de meesterlijke spanningsopbouw in deze film. Ook in Alien (1979), een andere favoriete film van ondergetekende, wordt het monster zo weinig mogelijk getoond om de spanning op te drijven. Een simpele truc waar veel hedendaagse filmmakers nog veel van zouden kunnen leren. In de meeste moderne monsterfilms wordt het monster in kwestie al getoond in de eerste minuut. Lap! Weg verrassing.

Uiteraard is dat niet de enige troef van de film. De intussen tijdloze score van grootmeester John Williams draagt bij tot die spanningsopbouw. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen het water uit vlucht, mocht deze iconische muziek gedraaid worden op een strand waar dan ook ter wereld. Zo sterk zit de associatie met haaien ingebakken in de muziek.

Een andere belangrijk aspect in deze film, is de menselijkheid. De hoofdrollen worden gespeeld door drie klasbakken (die trouwens alledrie in meer dan één klassieker te bewonderen zijn) en Spielberg (een meester in het creëren van geloofwaardige personages) laat hen ook de ruimte om hun personages te ontwikkelen. De beste scène van de film zit voor mij dan ook bijna aan het eind, vlak voor de ultieme confrontatie met het monster, als de drie mannen benedendeks een glas zitten te drinken en sterke verhalen vertellen die hun personages typeren. Klasse, MENEER Spielberg!