Om geld te verdienen voor zijn zieke dochter, neemt Ben Richards deel aan het gevaarlijke spelprogramma The Running Man.
The Running Man is door Jordy Gomes op 14 november 2025 beoordeeld met een 7 / 10.
In een nabije toekomst wordt de samenleving in bedwang gehouden via gewelddadige realityshows. Om zijn zieke dochter te kunnen helpen, besluit huisvader Ben Richards (Glen Powell) mee te doen aan het spelprogramma The Running Man. Deelnemers moeten dertig dagen proberen te overleven en verdienen daarbij iedere dag prijzengeld. Er is alleen één probleem: ze worden opgejaagd door zogenoemde Hunters en, zodra ze gevonden zijn, live voor de camera vermoord voor het vermaak van het Amerikaanse publiek.
De verfilming uit 1987, met Arnold Schwarzenegger, voelt volgens hedendaagse maatstaven gedateerd aan en wijkt bovendien behoorlijk af van het boek van Stephen King. Deze nieuwe interpretatie blijft veel dichter bij het bronmateriaal en voegt een subtiele laag satire toe om het politieke commentaar te versterken.
‘Onderhoudend als Stephen King-adaptatie, maar bleek in de kenmerkende stijl van Edgar Wright.’
Regisseur Edgar Wright staat bekend om zijn unieke signatuur, maar in grote delen van The Running Man is die nauwelijks aanwezig. Ik moest mezelf regelmatig eraan herinneren dat Wright dit project heeft geregisseerd, wat voor een filmmaker met zo’n uitgesproken handtekening opvallend is. Daardoor werkt de film als onderhoudende Stephen King-adaptatie, maar is hij verrassend bleek in de kenmerkende stijl van Edgar Wright.
Om de kijkcijfers te verhogen, selecteren de producenten hun kandidaten zorgvuldig. Zo komen ze uit bij de grofgebekte Ben Richards, die zijn afkeer tegen de staat duidelijk laat merken. Glen Powell heeft genoeg charisma om het personage te laten balanceren tussen een stoere actieheld en een sympathieke vader op een missie. Hoewel de situaties waarin hij terechtkomt vaak leuk bedacht zijn, valt de film soms in herhaling en voelt langdradig aan.
Het verhaal speelt slim in op de sensatiezucht van de media en onze afhankelijkheid van televisie als entertainment. Ook in de echte wereld genieten veel mensen van leedvermaak, en The Running Man vergroot dat naar het extreme door deelnemers live te laten doden in een spelprogramma. Dat uitgangspunt, en het idee dat mensen er verslaafd naar blijven kijken, schetst een grauw toekomstbeeld dat binnen een onderdrukkende dictatuur niet eens ondenkbaar lijkt.
The Running Man behoort niet tot de allerbeste Stephen King-verfilmingen, maar dankzij een toegewijde hoofdrol van Glen Powell blijft de film goed overeind. Het is een duidelijke verbetering ten opzichte van de eerdere adaptatie, al had ik gehoopt meer van Edgar Wrights stijl terug te zien in het eindresultaat. Misschien is dat gemis onvermijdelijk wanneer je het werk van een ander verfilmt.
Nu in de bioscoop
