Sound of Metal recensie

Sound of Metal toont de ergste nachtmerrie voor een muziekliefhebber, of misschien wel van mensen in het algemeen. Wat als je van de één op andere dag je gehoor zou verliezen? Deze angst is reëel, tastbaar en zorgt voor verwarring, paniek, frustratie en verdriet. Menselijke emoties die hoofdrolspeler Riz Ahmed hier zo sterk weet over te brengen. De film staat volledig op zijn schouders met subtiel acteerwerk - van kleine blikken en gezichtsuitdrukkingen tot grote woede-uitbarstingen, alles is geloofwaardig gespeeld en zijn pijn is voelbaar door merg en been.

Dit acteerwerk wordt gecomplimenteerd en gaat hand in hand met het uitmuntende sounddesign. Deze zet je namelijk in de schoenen van Ruben (Riz Ahmed) en probeert zorgvuldig over te brengen wat hij nog kan opvangen met zijn oren. Doffe geluiden, zachte stemmen in de verte op een laag pitje, veel ruis alsof je luistert naar een storende radio én ga zo maar door. We zien gesprekken vanuit zijn perspectief, met bijna geen geluid, om dan vervolgens snel over te schakelen naar de andere persoon met 'normaal' geluid. Deze abrupte afwisselingen zorgen voor een unieke aanpak en zet je in de schoenen van iemand die (bijna) doof is. De film maakt hiermee niet alleen indruk, maar zo wordt er ook gezorgd dat je je eigen basis-zintuigen meer gaat waarderen.

Uiteindelijk is Sound of Metal (2020) een sterk geacteerde drama met een mooie boodschap op het eind. Door de film heen moet Ruben leren dat doof zijn, of andere gebreken hebben, niet gezien hoeft te worden als een handicap. Het leven is oneerlijk en zit vol tegenslagen, maar laat niemand je weerhouden om door te vechten en jezelf te accepteren zoals je bent, met imperfecties en al.