Terwijl hij balanceert op de rand van wereldwijde doorbraak, worstelt de jonge Springsteen met de druk van zijn succes en de demonen uit zijn verleden.
Springsteen: Deliver Me from Nowhere is door Jordy Gomes op 24 oktober 2025 beoordeeld met een 7 / 10.
Bruce Springsteen is de volgende grote muzikant die een biografische film over zijn leven krijgt. Hoewel de film niet compleet loskomt van de bekende biopic-formule, wijkt Deliver Me from Nowhere op een aantal opvallende punten af. Regisseur Scott Cooper probeert niet het hele levensverhaal van Springsteen in twee uur te proppen, maar richt zich volledig op één specifieke periode: het maken van zijn album Nebraska (1982).
De film toont regelmatig flashbacks naar Bruce’ jeugd, vooral zijn moeizame relatie met zijn alcoholistische vader. Deze gebeurtenissen vormen het begin van zijn innerlijke strijd en leiden tot de depressie die hem tijdens het maken van het album in zijn greep houdt. Hoewel de platenmaatschappij liever meer hits zou zien zoals Hungry Heart en Born to Run, blijft Bruce mooi trouw aan zichzelf. Hij voelt zich niet in staat om commerciële nummers te schrijven en giet zijn onzekerheden en verdriet in zijn muziek. Dat levert de persoonlijke en sobere liedjes op die op Nebraska te vinden zijn.
‘Een intiem portret van Bruce Springsteen, die in een donkere periode mooi trouw blijft aan zichzelf.’
Jeremy Allen White weet Springsteen overtuigend neer te zetten: zachtaardig, ingetogen en soms bijna verlegen. Zelfs zonder woorden is de pijn achter zijn ogen voelbaar. De band met zijn manager Jon Landau is bijzonder warm. In tegenstelling tot veel andere muziekbiografieën, waarin managers vaak worden neergezet als manipulatieve uitbuiters, speelt Jeremy Strong hier een oprechte vriend die gelooft in Springsteens artistieke talent. Het verhaal komt het meest tot leven wanneer de twee samen in beeld zijn.
Qua structuur voelt Deliver Me from Nowhere niet heel anders dan zijn genregenoten. De romantische verhaallijn tussen Bruce Springsteen en Faye Romano is wat onderontwikkeld en had volgens mij beter ingeruild kunnen worden voor meer scènes in de studio. Het is juist boeiend om te zien waar Springsteen zijn inspiratie vandaan haalde. Door slechts één periode te belichten, krijgt het verhaal meer diepgang. Tegelijkertijd maakt die keuze het ook tamelijk niche: het spreekt vooral de echte fans aan. De gemiddelde kijker die vooral hoopt Springsteens grootste hits te horen, kan deze film misschien beter overslaan.
Nu in de bioscoop
