Arthur Fleck, gevangen en in afwachting van zijn proces voor zijn misdaden als Joker, vindt de liefde en de muziek die altijd in hem hebben gezeten.
Joker: Folie à Deux is door Jordy Gomes op 4 oktober 2024 beoordeeld met een 5,5 / 10.
Joaquin Phoenix won met Joker (2019) de Oscar voor beste acteur. Zijn transformatie in DC's bekendste slechterik was indrukwekkend; je kon niet wegkijken van zijn optreden. Dankzij het grote financiële succes kreeg Joker: Folie à Deux groen licht. Dit ambitieuze vervolg heeft een aantal bovengemiddelde eigenschappen, maar op veel andere vlakken roept het controversie op.
Laten we beginnen met het positieve, Joker: Folie à Deux is filmtechnisch geweldig. De cinematografie is prachtig, het acteerwerk van Phoenix is net zo indrukwekkend als in de vorige film, en hoewel de muziek van Hildur Guðnadóttir minder op de voorgrond staat, versterkt ze de onheilspellende sfeer. De eerste helft bouwt rustig op en sluit inhoudelijk goed aan op zijn voorganger, waardoor de hoge kwaliteit weer even voelbaar is.
‘De talrijke muzieknummers verstoren de verhaallijn, waardoor dit ambitieuze vervolg zijn voorganger niet kan evenaren.’
Joaquin Phoenix verdwijnt opnieuw volledig in de rol van Arthur Fleck, een magere figuur die in gevangenschap langzaam weer wat vreugde vindt door zijn band met Lee. Lady Gaga houdt zich goed staande in haar rol, maar blijft vooral een katalysator voor Arthur's transformatie naar Joker – haar eigen karakter mist diepgang. Bovendien wordt al snel duidelijk waarom Gaga voor deze rol is gekozen: om veel te zingen.
In het begin worden de musical-elementen op een natuurlijke manier in het verhaal verwerkt. Arthur en Lee delen hun krankzinnigheid (vandaar de titel Folie à Deux) en gebruiken muziek om hun gevoelens voor elkaar uit te drukken. Helaas geldt dit niet voor de hele film; de talrijke muzieknummers beginnen uiteindelijk te domineren en verstoren de verhaallijn. De film schakelt herhaaldelijk naar zwart en 'pauzeert' het verhaal om denkbeeldige muzikale scènes op te voeren. Deze abrupte overgangen botsen met de meestal donkere stemming die de film wil creëren.
Hierdoor raakt ook het verhaal zijn focus kwijt. De rechtbankscènes duren te lang en de relatie tussen Lee en Arthur wordt nauwelijks verder uitgediept. Vergeleken met de voorganger, mist dit vervolg iconische scènes, zoals de grimmige dans waarin Joker zich onoverwinnelijk voelt. Folie à Deux weet dit soort momenten niet te evenaren, en ik vrees dat het einde – zonder spoilers – een bittere nasmaak kan achterlaten die zelfs de impact van de eerste Joker-film enigszins ondermijnt.
Regisseur Todd Phillips lijkt dit keer weinig nieuws te vertellen hebben. In plaats van de eigenschappen van Joker verder te verkennen, verdraait hij ze zo sterk dat er van de Joker zoals we hem kennen weinig overblijft. Voor fans van dit personage is Joker: Folie à Deux een grote teleurstelling. Gelukkig staat de eerste film nog steeds op zichzelf als een gewaagd stukje cinema en werkt het als een sterk oorsprongsverhaal dat eigenlijk helemaal geen vervolg nodig heeft.
Te zien op HBO Max en Pathé Thuis
