Soul recensie

Pixar flikt het ‘m weer. ‘Carpe diem!’, dacht Pete Doctor toen hij na Inside Out (2015) met een knoert van een bore-out worstelde toen het immense succes van de film hem niet de voldoening schonk die hij had gehoopt. Hij haalde zijn laptop boven en schreef, samen met co-scenaristen Mike Jones en Kemp Powers deze prachtige ode aan het leven. Kijk niet te veel achteruit of vooruit, maar leef in het nu! Het leven is al kort genoeg.

Net zoals bij de meeste Pixar-films blinkt deze film uit in de manier waarop ze een voor ons onbekende wereld creëren. Joe komt, na zijn val, terecht in Het Grote Hiervoor, waar de zieltjes gevormd worden alvorens ze op de aarde gelost worden bij de geboorte van een kind. Hier wordt het karakter gevormd van iedere mens. Pixar brengt dit meesterlijk tot leven, evenals de plaats waar de verloren zielen ronddwalen en waar Moonwind vaart met zijn hippieschip en probeert de verloren zielen te ‘genezen’. De film ziet er fantastisch uit, want ook de scènes op aarde zijn grandioos belicht en een lust voor het oog.

Er zit voldoende humor in (af en toe bijna slapstick) om ook de kinderen te bekoren. Alleen is de vraag of kinderen de boodschap zullen begrijpen. Laat dat de pret echter niet bederven, want naast een visuele parel, verdient ook de soundtrack de nodige aandacht. Jon Batiste brengt de jazzy sound op aarde tot leven, terwijl Trent Reznor (Nine Inch Nails) en Atticus Ross met synthetizer-klanken de soundtrack leveren voor de scènes in Het Grote Hiervoor. De stemmencast is uitstekend. Jamie Foxx is de perfecte Joe, terwijl Tina Fey met haar komische timing schitterend weerwerk biedt als 22, één van de eerste zielen ooit gemaakt maar ze is nog altijd niet op aarde geraakt is. Kortom, dit is een heerlijke ode aan het leven en een perfect eindejaarscadeau in deze bizarre tijden. Kijk en geniet!