Een straatmuzikant en een immigrant komen elkaar tegen en al snel schrijven ze liedjes, zingen ze, repeteren en nemen ze een demo op. Als dat geen liefde wordt.
Once is door Rick Schuttinga op 27 april 2024 beoordeeld met een 7 / 10.
De Ierse filmmaker John Carney maakt met Once niet zijn filmdebuut, maar heeft na deze film wel zijn invalshoek gevonden: de muzikale liefdesfilm. Na twee uitstapjes komt Carney in 2013 met Begin Again, daarna met Sing Street en vorig jaar met Flora and Son; alle drie binnen zijn genre.
Once doet filmtechnisch denken aan Medicine for Melancholy (2008), de debuutfilm van Barry Jenkins. Beide geschoten in de openbare ruimte, met weinig budget en ogenschijnlijk zonder bakken aan expertise achter de camera. Beide films zijn desondanks liefdevol, charmant en ze tonen een realistische weergave van de liefde.
‘Carney had dit nodig om zijn signatuur te ontdekken.’
De acteurs en actrices zijn artiesten achter de microfoon, niet voor de camera. De nummers spelen en zingen ze zelf. Fijn om te zien dat hun acteerkunsten, hoewel niet hoogstaand, niet uit de toon vallen. Muziek is veelvuldig aanwezig en het verhaal wordt voor een belangrijk hiermee vertelt.
Het spel tussen hem (Glen Hansard) en haar (Markéta Irglová) is klein en intiem. Once vertelt over een liefde die niet voorbestemd is, maar die in een andere tijd, op een andere plek, wel had kunnen gebeuren - of juist niet, en dat maakt de keuze van de twee des te sterker. Carney kiest bewust voor een ander beeld van de liefde, eentje die beter past bij het dagelijks leven.
Once is voor zeventien jaar oud best gedateerd, maar Carney had dit nodig om zijn signatuur te ontdekken en gelukkig heeft hij dit zeer goed kunnen ontwikkelen tot nog mooiere romantische muziekfilms.
Te zien op Sooner
