Vijf jaar geleden maakte de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon-Ho furore met Parasite. Voor het eerst won een niet-Engelstalige film de Oscar voor Beste Film - een uniek moment voor een unieke film. Slaat hij weer de plank raak met zijn nieuwste werk, Mickey 17?
Mickey 17 is door Leander den Boer op 11 maart 2025 beoordeeld met een 5 / 10.
Dat Bong Joon-Ho van bizarre verhalen houdt, was al duidelijk na films als Okja en Snowpiercer. Dit geldt ook voor Mickey 17, dat gebaseerd is op een sciencefictionroman. In deze dystopische wereld speelt Robert Pattinson de rol van Mickey. Na een rotleven op aarde te hebben gehad meldt Mickey zich aan voor een wetenschappelijk experiment. Hij wordt meegestuurd op een ruimtemissie, waar hij voor de gevaarlijkste tests wordt ingezet. Mickey is immers een "expendable" - een vervangbaar iemand. Wanneer hij tijdens de tests sterft, wordt zijn lichaam door middel van op aarde verboden technologie opnieuw gegenereerd en wordt zijn geheugen hersteld. Zo ontstaat steeds een nieuwe Mickey. Tot we bij Mickey 17 aankomen, die wonder boven wonder een ongeval overleeft. Wanneer hij terugkeert op de ruimtebasis loopt hij Mickey 18 tegen het lijf, wat leidt tot de nodige chaos.
Die chaos komt niet alleen voort uit de dynamiek tussen de twee klonen, die botsende karakters blijken te hebben en vechten voor het hart van dezelfde vrouw. Wanneer de leider van de ruimte-expeditie, de maniakale politicus Marshall (Mark Ruffalo), ontdekt dat er per ongeluk twee levende klonen tegelijkertijd rondlopen, opent hij de jacht. Wat volgt is een turbulent kat-en-muisspel. Ondertussen probeert Marshall ook nog eens de planeet waar zijn missie is neergestreken te koloniseren. En laat die ijskoude planeet nou net bewoond zijn door intelligente rupsachtige wezens, creepers, die daar niet zomaar mee akkoord gaan.
‘In Mickey 17 lijkt Bong Joon-Ho zich helaas te verliezen in eigenzinnigheid.’
Bong Joon-Ho biedt de kijker met Mickey 17 zonder meer een unieke cocktail van genres en thema's. De film is bij tijd en wijle komisch, maar bevat zeker ook dramatische momenten en een filosofische insteek. Het concept van klonen en het feit dat je met de vorige iteratie van jezelf een gesprek kan voeren, kan immers interessante gespreksstof opleveren. Hoewel de setting van de film dystopisch is, zijn de boodschappen die Bong Joon-Ho wil overbrengen zeer bijdetijds. Net als in zijn andere films is er in Mickey 17 duidelijke kritiek op het kapitalisme, kolonialisme, milieu-exploitatie en autocraten. Wat betreft dat laatste punt presenteert Bong Joon-Ho een overduidelijke parallel tussen ruimte-dictator Marshall en Donald Trump. Net als Trump heeft Marshall gebleekte tanden, een oranje huid en aanhangers met rode petten.
Subtiel is Mickey 17 dan ook zeker niet te noemen. In zijn Koreaans-gesproken meesterwerken Parasite, Memories of Murder en Mother steekt Bong Joon-Ho de boodschappen die hij de kijker mee wil geven nog in een relatief ingetogen jasje (toegegeven, Parasite kan er ook wat van). In het Engelstalige Snowpiercer was er nog sprake van een gedoseerd verhaal. Maar in Mickey 17 lijkt hij zich helaas te verliezen in eigenzinnigheid. Vooral in de tweede helft voelt het alsof Bong Joon-Ho steeds maar weer elementen en plotpunten probeert toe te voegen die vaak tot niets leiden. Een film hoeft niet altijd subtiel te zijn – zeker niet in een tijd waarin de kranten vol staan met de kwesties die Bong Joon-Ho aan wil kaarten. Het zou echter effectiever zijn als deze boodschappen verpakt worden in een coherenter verhaal, met karakters die je raken en op die manier tot actie aanzetten.
Het is daarom jammer dat ook de emotionele reis die Mickey doormaakt geforceerd voelt en weinig impact maakt op de kijker. Dit ligt niet aan Robert Pattinson, die als titelpersonage de show steelt. Ook Mark Ruffalo krijgt de lachers flink op de hand. Maar helaas lukt het hen niet om Mickey 17 te redden van een te chaotisch en vol script, dat te veel verschillende dingen tegelijkertijd probeert te doen.
Te zien op Pathé Thuis
