Ma Rainey's Black Bottom recensie

Even twee dingen voordat je deze film kijkt. Als je, zoals ik, geen groot fan bent van theater of musical of andere vormen van, wat ik noem, aangedikt acteren, dan moet je je eventjes tolerant opstellen om van deze film te kunnen genieten. De stijl was nogal wennen, al wist ik dat Ma Rainey een verfilming is van het gelijknamige toneelstuk van August Wilson. Daarnaast is dit Chadwick Boseman's laatste rol. Wanneer een groot acteur zoals hij komt te overlijden, wordt de focus op de laatste rol vaak uitvergroot en dat kan de beoordeling hiervan scheef trekken. 

Maar nu over de film zelf. Na tien minuten snap je de acteerstijl en kun je er met volle teugen van genieten. Want man, wat is de cast goed. Viola Davis is fantastisch en bijna eng als Ma Rainey en Chadwick Boseman is indrukwekkend gepassioneerd. Een beetje voorbarig wordt de Academy Award al met zijn naam gegraveerd, maar dit zou niet onterecht zijn. De hele cast is top en voelt heel natuurlijk aan. Ik werd verliefd op de charme van de bandleden die een enorme invloed op het hart van de film hebben. Als de naam van de contrabassist Slow Drag is, heb je mij al te pakken. Dat aangedikte waar ik eerst over zat te klagen, pakt hier juist enorm goed uit want elke rol is 'spot on' gecast. In combinatie met de rokerige sfeer van een jaren '20 opnamestudio en de muziek uit die tijd wordt de magie van het toneelstuk nagebootst.  

Hier houdt het dan ook wel een beetje bij op. Het verhaal stelt niet veel voor en schiet emotioneel van hoge pieken naar diepe dalen zonder hele goede reden. Een draaitijd van anderhalf uur is meer dan voldoende. De kracht van de film zit in de monologen van elke acteur. Hoe zij hun positie als zwarte muzikant in een nogal racistische maatschappij uiten, is heel krachtig. Zo wordt de film gered door een mooi verhaal en nog veel mooiere acteerprestaties.