Ma Rainey's Black Bottom recensie

Als zwanenzang van Chadwick Boseman, aan wie de film ook opgedragen is, kan deze wel tellen. Hij levert een knalprestatie als Levee, de getalenteerde trompetspeler die de rest van de band ervan wil overtuigen dat ze ouderwetse muziek maken. De mensen willen dansen, zegt hij. Levee heeft als kind een serieus trauma opgelopen waardoor hij de witte man wantrouwt als geen ander. Boseman levert twee monologen af om duimen en vingers bij af te likken. Knappe prestatie!

Ook Viola Davis is een plezier om naar te kijken in haar rol van Ma Rainey. Zij krijgt echter minder materiaal om haar kunnen te tonen. De dialogen spatten van het scherm en vormen het hart van deze verfilming van het bekende toneelstuk van August Wilson uit 1984. Af en toe voel je dat je naar een verfilmd toneelstuk zit te kijken. De locatie verandert quasi nooit en de knappe dialogen voelen bij momenten theatraal aan. 

De 20s in Chicago komen echter helemaal tot leven dankzij de schitterende production design. Het racisme is ook de hele tijd voelbaar aanwezig. Ma Rainey heeft zich daar op haar manier tegen gewapend terwijl Levee er zich wanhopig probeert tegen af te zetten. Interessante film voor wie houdt van blues en voor wie het lot van de zwarte medemens hem nauw aan het hart ligt.