Na het gigantische succes van The River, verwacht zijn label een volgende klapper, maar Bruce Springsteen heeft eerst een innerlijke strijd te voeren.
Springsteen: Deliver Me from Nowhere is door Tom Holtackers op 24 oktober 2025 beoordeeld met een 7,5 / 10.
De The River Tour is net voorbij voor Bruce (Jeremy Allen White). Zijn manager Jon Landau (Jeremy Strong) huurt voor hem een huisje vlakbij de plek waar ‘The Boss’ is opgegroeid: Freehold, New Jersey. Hier vecht hij tegen de demonen uit zijn jeugd, de lastige band met zijn agressieve vader en de mentale problemen die hij van hem geërfd heeft. Deze innerlijke strijd, en de film Badlands, geven Springsteen de inspiratie om liedjes te schrijven die uiteindelijk het album Nebraska zouden vormen.
Springsteen: Deliver Me From Nowhere is de zoveelste in het rijtje van muzikale biopics. Het genre staat bekend om de clichés die in veel films terug te vinden zijn, en pok deze film ontkomt hier ook niet aan. Zo zien we hoe Bruce de film Badlands ziet en vervolgens bijna in een keer het liedje Nebraska schrijft. Deze structuur van inspiratie opdoen en vervolgens erover schrijven komt in veel soortgelijke films terug.
Jeremy Allen White is een verademing als rocklegende. Waar veel performances vaak meer voelen als nadoen dan daadwerkelijk iemand worden, doet White dat wel. Hij is Bruce Springsteen. Het was verleidelijk geweest hem te mythologiseren, in plaats daarvan schetsen White en regisseur Scott Cooper een rauw en genuanceerd beeld van Springsteen. Dit komt met name mooi terug tijdens de scènes in de studio. Je ziet Bruce zichtbaar strijden met het idee in zijn hoofd van hoe de liedjes moeten klinken en hoe de producers dat niet precies lukt.
De screenplay laat daarentegen veel te wensen over. Veel wordt wel erg overduidelijk uitgelegd of laten zien. Cooper, tevens verantwoordelijk voor het scenario, laat de kijker weinig zelf interpreteren. Een voorbeeld hiervan zijn de scènes rondom het liedje Mansion On The Hill. We zien een jonge Bruce kijken naar een huis op een heuvel, waar zijn vader (Stephen Graham) hem mee naartoe neemt. Vervolgens horen we de klanken van het desbetreffende liedje. Ook is de relatie tussen Bruce en Faye Romano, een geweldige Odessa Young, wat magertjes uitgewerkt.
De structuur van de film werkt daarentegen vaak wel goed. Muzikale biopics beslaan vaak de opkomst of zelfs het hele leven van een artiest, Springsteen: Deliver Me From Nowhere doet dit niet. We zien enkel de periode rondom het maken van het album Nebraska. Hierbij schakelt Cooper regelmatig terug naar Springsteen zijn lastige jeugd. Hierdoor leren we goed begrijpen wat hem drijft en waar zijn demonen vandaan komen.
Al met al is Springsteen: Deliver Me From Nowhere een geslaagde biopic. Ondanks een matige screenplay weten Jeremy Allen White en Scott Cooper een ruw en genuanceerd beeld neer te zetten van één van de grootste sterren uit de muziekgeschiedenis.
Nu in de bioscoop
