Wiskundig genie Max ontdekt een reeks getallen waar hij volledig geobsedeerd door raakt.
Pi is door Jordy Gomes op 1 september 2025 beoordeeld met een 6 / 10.
Pi (1998), de eerste speelfilm van regisseur Darren Aronofsky, vertoont gelijkenissen met het regiedebuut van Christopher Nolan uit hetzelfde jaar, genaamd Following. Beide films zijn in zwart-wit geschoten, bevatten personages met een duidelijke obsessie én introduceren elementen die de regisseurs herhaaldelijk in hun latere projecten zouden gebruiken.
In het geval van Aronofsky is een bekend, terugkerend kenmerk zijn exploratie van de mentale gesteldheid van de hoofdpersoon. Max, een wiskundig genie, tracht verbindingen te vinden in reeksen getallen en raakt volledig geobsedeerd door het nummer 216, vooral nadat dit getal van belang leek te zijn bij het nauwkeurig voorspelen van de koers.
‘In Pi zie je hoe Aronofsky's creatieve signatuur vorm begint te krijgen.’
Wat volgt is een neerwaartse spiraal voor Max, waarin zijn hoofdpijnaanvallen, paranoïde gedachten en hallucinaties steeds intenser worden naarmate hij dit mysterie probeert te ontrafelen. Aronofsky weet goed hoe je deze verwardheid moet visualiseren op het scherm.
De snelle montage en het benadrukken van het gebruik van medicijnen zou Aronofsky twee jaar later perfectioneren in Requiem for a Dream (2000). In Pi is het allemaal nog wat onsamenhangend. Af en toe merk je dat je te maken hebt met een onervaren regisseur, vooral in het chaotische camerawerk tijdens achtervolgingsscènes, waarbij het moeilijk is om te onderscheiden wat er precies gebeurt.
In Pi zie je hoe Aronofsky's creatieve signatuur vorm begint te krijgen. Het eindresultaat maakt op zichzelf niet zoveel indruk, maar als een kijkje in de beginfase van een bekende regisseur weet de film toch enigszins te boeien.
