Nadat haar jongste zoon wordt aangevallen door een witte haai weet Ellen Brody (Lorraine Gary) zeker dat de vis het op haar familie gemunt heeft. Met het roofdier in haar kielzog vertrekt Ellen naar de Bahama's om dichter bij haar nog levende zoon Michael (Lance Guest) te zijn.
Jaws: The Revenge is door Vince Christiaans op 5 september 2025 beoordeeld met een 1 / 10.
Dit jaar vieren we de vijftigste verjaardag van de oerblockbuster Jaws (1975). Reden genoeg om de wateren van deze franchise nog eens op te zoeken. Wat meteen opvalt is hoe groot het kwaliteitsverschil tussen het eerste en het laatste deel wel niet is. Het origineel is zonder twijfel één van de beste films ooit, maar na Jaws 2 (1978) neemt de franchise zo'n diepe duik dat het zijn nek breekt op de bodem van de Marianentrog.
Stap in de onderzeeër, want we gaan op zoek naar het wrak van een franchise. Halverwege de afdaling passeren we Jaws 3-D (1983); de saaiste haaienfilm ooit gemaakt. Pas in de diepste duisternis en onder de enorme druk van een oceaan aan water vinden we het karkas van Jaws: The Revenge. Een vervolg dat zo slecht is, dat het bijna een heel genre om zeep hielp.
‘De enige wraak die er in Jaws: The Revenge wordt genomen, is die op de kijker.’
The Revenge is het product van een onproductieve periode voor filmmaatschappij Universal. Na een riedel flops leek een nieuwe Jaws-film de kans om nog een paar centen uit de franchise te wringen, ook al was algemeen bekend dat de kwaliteit er niet beter op ging worden. Joseph Sargent werd aangetrokken als regisseur en Lorraine Gary keerde terug in de rol van Ellen Brody om de continuïteit te bewaren met de eerste twee films.
Het script van Michael De Guzman lijkt meer op een koortsdroom dan een filmscenario. Het is zo absurd dat comedian Richard Jeni het nauwelijks hoefde aan te passen om er een hilarische stand-uproutine van te breien. Zoals de titel doet vermoeden draait Jaws: The Revenge om een witte haai die wraak komt nemen op Chief Brody (de hoofdrolspeler uit de eerste twee films), omdat hij twee collega-haaien heeft gedood.
Helaas is Brody Senior reeds overleden, dus zal de vis het met zijn nabestaanden moeten doen om te beginnen met Brody's jongste zoon. Na diens dood raakt Mevrouw Brody (Lorraine Gary) overtuigd van de haai zijn paranormale intenties en slaat op de vlucht. De film behandelt dit idee niet als het waanbeeld van een getraumatiseerde huisvrouw, maar doet er alles aan om haar theorie te bevestigen.
Dat het nooit in Ellen opkomt om naar de woestijnen van Nevada te verhuizen wordt niet verklaard. In plaats daarvan reist ze samen met haar oudere zoon Michael naar de Bahama's. Een plek die bekend staat om "haar rijkdom aan grote roofvissen, waaronder vele soorten haaien", aldus Wikipedia. Natuurlijk zal de haai niet rusten voordat hij de hele familie Brody verorberd heeft en zwemt zonder te morren naar de andere kant van het continent om de klus te klaren.
Tegen de tijd dat de actie zich naar de tropen begeeft verliest de film al zijn levenslust. Het is ook het moment waarop ik mij afvraag waarom ik nog kijk, want afgezien van een effectieve openingsscène waarin een jongeman uiteengereten wordt terwijl op de achtergrond een kinderkoor kersliedjes zingt, valt er weinig te genieten in Jaws: The Revenge.
Als we vergevingsgezind zijn kunnen we de romance tussen Ellen en de piloot Hoagie (Michael Caine) nog onder de pluspunten scharen. Het is één van de weinige gevallen waarin een oudere acteur als Michael Caine een relatie ontwikkelt met een dame van zijn eigen leeftijd. Een unicum voor een periode die gekenmerkt werd door films als Blame It on Rio (1984); een tenenkrommende komedie waarin diezelfde Caine het bed deelt met de zeventienjarige dochter van zijn beste vriend.
De romantische kant van The Revenge is noemenswaardig, maar allesbehalve verlossend. De film draait vooral om een krakkemikkige vis die lijkt te zijn bekleed met budgetschuurpapier van de Praxis. Hoe het de filmmakers niet is gelukt om twaalf jaar na het origineel een betere kunsthaai te maken blijft een mysterie vergelijkbaar met de Bermudadriehoek.
Gelukkig tjokt de film na zo'n anderhalf uur richting de finish, maar niet voordat regisseur Joseph Sargent alle logica vogelvrij verklaart en ons trakteert op een bijzonder incompetent in beeld gebrachte finale. Schijnbaar voelt ook de haai de aftiteling naderen, want na een korte achtervolging springt hij op de boegspriet van Ellen's schip en flatst in duizend stukjes uit elkaar.
Het is een roemloos einde voor een franchise die begon met een meesterwerk. De laatste Jaws-film is daarmee niet alleen één van de slechtste vervolgen ooit gemaakt, maar ook een schoolvoorbeeld van niet weten wanneer je moet stoppen. Waar Spielberg in 1975 hele generaties wist te traumatiseren, levert dit vierde deel alleen een reële angst voor vervolgen op. De enige wraak die er in Jaws: The Revenge wordt genomen, is die op de kijker.
Te zien op Prime Video