Peninsula recensie

Door Rick Schuttinga op 14 augustus 2020
Twee overlevenden van een zombie-uitbraak vier jaar eerder krijgen een missie om een verlaten vrachtwagen midden in Seoul op te halen, om zo het schiereiland voor altijd te kunnen ontvluchten.

Na het terechte succes van Train to Busan (2017) moest er een vervolg komen. Gezien de kwaliteit van deze sequel moet er een ander team aan het roer hebben gestaan. Maar nee! Dezelfde scriptschrijvers, dezelfde regisseur. Verbluffend dat zij na een kick-ass eerste film zo'n draak als Peninsula neerzetten. Blijkbaar geen kunde maar puur geluk.

Waar het verhaal van vier jaar geleden heel eenvoudig was en de Zuid-Koreaanse bevolking zich moest redden van zombies is de vijand nu een groep wetteloze mensen. Zombies zijn niet meer dan figuranten geworden.

De autoscènes zijn in het begin nog geinig, maar al snel gaan ze irriteren. De special effects zijn zó slecht, om te huilen. Helaas kom je er niet makkelijk vanaf want richting ontknoping zit een ruim twintig minuten durende autoachtervolging. Geen creativiteit en veel herhaling. En dan weer die abominabele special effects. Speciaal zijn ze zeker, nog nooit heeft iemand eerder deze bagger afgeleverd. Het slot mag daarnaast de boeken in als meest uitgereikte einde ooit. Zo overdreven dramatisch ook, om misselijk van te worden.

Peninsula bevat een vleugje Mad Max gecombineerd met Fast & Furious zich afspelend in het decor van The Walking Dead. En waarom Unit 631? Het lijkt een verwijzing naar het Japanse Unit 731, die in de Tweede Wereldoorlog proeven uitvoerde op mensen, maar verder dan de naam komt het niet - dat had er nog bij moeten komen!

Na een uur heb je het al gezien en wil je eigenlijk weglopen. Misschien wordt het beter... spoiler: het gaat alsmaar bergafwaarts. Hiervoor zijn wij; de film wél afkijken en een gefundeerd advies geven. Dus voor Peninsula een negatief reisadvies.

Cast: Dong-won Kang Jung-hyun Lee John D. Michaels
Regie: Sang-ho Yeon
Genre: Actie
Speelduur: 1:56 uur