Een man en zijn gezin krijgen autopech en stoppen midden in de nacht bij een monteur. Die toevallige keuze zet een reeks gebeurtenissen in gang.
It Was Just an Accident is door Leander den Boer op 11 oktober 2025 beoordeeld met een 9 / 10.
Wanneer automonteur Vahid denkt zijn oude kwelgeest te hebben gevonden, besluit hij het heft in eigen handen te nemen. Maar al snel slaat de twijfel toe. Heeft hij wel de juiste persoon voor zich? Is dit werkelijk de man die hem jarenlang nachtmerries heeft bezorgd? Wat volgt, is een tocht waarin Vahid oude bekenden ontmoet en trauma's uit het verleden opnieuw naar boven komen.
It Was Just an Accident, geregisseerd door de gerenommeerde Iraanse filmmaker Jafar Panahi - die voor deze film de Gouden Palm won - is bovenal een uitermate politieke film. Zoals zo vaak bij Iraanse films, denk ook aan filmlegende Abbas Kiarostami, is de politieke geschiedenis van het land allesbepalend voor hoe karakters handelen en zich tot elkaar verhouden. Panahi zelf heeft een hoge prijs moeten betalen voor zijn openlijke rebellie tegen het Iraanse regime. Hij heeft meerdere keren gevangen gezeten. De laatste keer kwam hij pas na een hongerstaking op borgtocht vrij. Maar in It Was Just an Accident laat hij zien dat hij zich hierdoor niet laat tegenhouden. Hij legt de - vaak bizarre - restricties van het regime en de diepgewortelde corruptie openlijk bloot, en toont op hartverscheurende wijze welke impact repressie op een samenleving heeft.
‘Zowel commentaar op de menselijke als de politieke dimensie van Iran.’
Een ander centraal element van It Was Just an Accident is twijfel. De film laat de kijker gissen, raden en twijfelen. Op veel momenten kiest Panahi er bewust voor om dingen niet te laten zien en te horen, maar om juist te focussen op het gezicht van mensen en zo hun reactie centraal te stellen. Datzelfde geldt voor het pijnlijke verleden van sommige karakters, dat wel besproken wordt, maar niet wordt getoond. Het maakt dat je als kijker een hoop in moet vullen.
Het mysterie of Vahid wel de juiste man voor ogen heeft en wat hij met hem gaat doen, loopt als een rode draad door de film en zorgt voor de nodige spanning. Het leidt ook tot enkele opzienbarende situaties, waarin we steeds meer oud-bekenden van Vahid leren kennen die elk op hun eigen manier de trauma's uit het verleden verwerken. Het maakt het geheel tot een confronterend feest van herkenning - maar vooral van pijn. Die pijn wordt schitterend vertolkt door het sterke ensemble acteurs, met Vahid Mobasseri als monteur Vahid voorop.
Panahi snijdt belangrijke vraagstukken aan, zoals hoe mensen omgaan met wraak, het verleden en vijanden van vroeger. We leren de karakters kennen door de keuzes die ze maken, niet door oeverloze expositie of achtergrondverhalen. Al met al weet de filmmaker een indrukwekkende film neer te zetten die zowel commentaar levert op de menselijke als de politieke dimensie van Iran.
06-11-2025 in de bioscoop
