Guillermo del Toro komt met zijn eigen interpretatie van het bekende verhaal van Frankenstein.
Frankenstein is door Jordy Gomes op 11 november 2025 beoordeeld met een 8 / 10.
De visuele stijl van regisseur Guillermo del Toro sluit perfect aan bij het verhaal van Mary Shelley’s Frankenstein (1818). Het prachtige setdesign ademt een gotische sfeer, terwijl horror en drama inhoudelijk dicht bij elkaar liggen. Frankenstein (2025) is opgedeeld in twee hoofdstukken, waarin eerst Victor en daarna zijn tot leven gewekte schepping centraal staan.
Nadat hij zijn moeder op jonge leeftijd verliest, raakt Victor geobsedeerd door de geheimen van leven en dood. Hij wil bewijzen dat de mens de rol van God kan overnemen en besluit het lot in eigen handen te nemen. Zijn experiment belichaamt de grenzen van menselijke ambitie en onthult het gevaar van hoogmoed en egoïsme. Uiteindelijk lijdt iedereen op Victors pad onder zijn waanzin, terwijl Del Toro dit scherp contrasteert door de zachtaardigheid van het iconische monster te tonen.
‘Frankenstein laat zien hoe dun de grens is tussen mens en monster.’
Na het creëren van het wezen zet Victor voortdurend druk op zijn schepping: hij wil dat het leert en praat, maar toont weinig begrip voor zijn gevoelens. Voor hem is het niet meer dan een ‘ding’ dat hij bezit, iets waarmee hij kan doen wat hij wil. De uitspraak “Alleen monsters spelen voor God” wordt in de film krachtig verwoord. Hiermee verkent Frankenstein de eeuwenoude vraag wat menselijkheid werkelijk betekent: uiterlijk, emoties of morele keuzes. Want wie is hier eigenlijk het echte monster?
Wanneer we overschakelen naar het perspectief van het wezen, laat Del Toro op tragische wijze zien hoe onschuldig hij eigenlijk is. Hij zoekt warmte, een metgezel of iemand die hem accepteert zoals hij is. Er groeit een ontroerende vriendschap tussen hem en een oude, bijna blinde man — iemand zonder vooroordelen over zijn misvormde uiterlijk. Jacob Elordi speelt het wezen bijzonder kwetsbaar en ingetogen; je voelt de pijn achter zijn ogen en leeft mee met zijn verlangen om niet verstoten te worden.
Guillermo del Toro’s versie van Frankenstein richt zich slim op de onderliggende tragedie van het wezen, tot leven gebracht zonder instemming of doel. De film laat zien hoe dun de grens is tussen mens en monster & toont een complexe relatie tussen schepper en creatie, gevuld met haat, spijt en verdriet. Het zijn juist deze emoties die de film zijn kracht geven en de thematiek extra benadrukken.
Te zien op Netflix
