Gerrie gaat eens per jaar naar Rotterdam voor zijn controles en andere routinebezoekjes. Hij logeert dan bij zijn Kaapverdiaanse stiefdochter en herenigt zich ook met zijn zoon Dick.
Drie Dagen Vis is door Rick Schuttinga op 28 april 2025 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Vader Gerrie (Ton Kas) komt even terug naar Nederland om al zijn administratie af te wikkelen. Dat bestaat uit het afvinken van verplichte bezoeken, aan zijn tandarts, dokter, familie, oude vrienden en vroegere collega's. Misschien is zoon Dick (Guido Pollemans) ook wel zo'n verplichting.
Dick lijkt te zijn verlaten door zijn vader toen hij oud genoeg was om op zelfstandige benen te staan. Die drie dagen dat Gerrie Nederland bezoekt klampt Dick zich aan hem vast en wijkt hij niet van zijn zijde, tot toch wel voelbare maar onuitgesproken irritatie van zijn oude man.
‘De Molendijks vertellen niet veel maar zeggen zoveel in stilte.’
Je ziet een veelvoorkomende vader-zoonrelatie, zonder diepgang maar vanwege de bloedband tot elkaar veroordeeld. Gerrie weet niet hoe snel hij weer naar Portugal moet terugkeren. De Molendijks vertellen niet veel maar zeggen zoveel in stilte. De weinige gesprekken die ze hebben zijn droogkomisch.
Er lijkt iets te sluimeren onder de oppervlakte, maar dat zit meer in erkenning zoeken en geven dan in een jeugdtrauma. Verwacht geen grootse wendingen, Drie Dagen Vis gaat puur over een herkenbare relatie. Over mensen die nooit hebben geleerd om te praten, hun gevoel te uiten of affectie te tonen dan wel uit te spreken. Een ik ben trots op je, ik hou van je en een knuffel gaan een heel eind.
Moeder is een tijd geleden overleden en zonder daar verder aandacht aan te besteden besef je dat zij het warme hart in het gezin was. Daarna moest vader Gerrie die rol overnemen, eentje die hem zichtbaar moeilijk afgaat. Er is een hoop eigen invulling mogelijk met Drie Dagen Vis, ruimte die wordt gegeven.
De vorige film van Peter Hoogendoorn was van tien jaar geleden: Tussen 10 en 12, toen over een tijdsbestek van twee uur, nu over een periode van drie dagen. Het warme zwart-wit met een vleugje sepia geeft de film een nostalgisch en tegelijkertijd tijdloze sfeer.
Het shot in de kelder met een hoofd en half hoofd tussen de plafondbalken is pure kunst. En de shots in het openbaar vervoer zijn aantrekkelijk, wat door het vervoermiddel steeds te veranderen verfrissend blijft - het gebruik van een Amsterdamse trambel is ze vergeven.
Dick laat soms zien dat hij pienter is, maar kraamt ook een hoop rommel uit. De voorovergebogen houding die Pollemans zijn personage aanmeet - in combinatie met de weinig vlotte garderobe - maakt van Dick een weinig energiek mens. De perfecte slotscène bezegeld de relatie van de twee op een prachtige manier.
Te zien op Picl
