Wanneer de planeet Krypton op het punt staat te ontploffen stuurt de wetenschapper Jor-El (Russell Crowe) zijn enige zoon naar Aarde om een nieuw bestaan op te bouwen. Het kind groeit op bij de bescheiden familie Kent en moet leren om zijn buitenaardse krachten te gebruiken om zijn nieuwe thuis te beschermen.
Man of Steel is door Vince Christiaans op 9 juli 2025 beoordeeld met een 5,5 / 10.
De bioscopen worden al bijna drie decennia overspoeld door superheldenfilms. Verschillende iteraties van Batman, Spider-Man en The Avengers zijn de revue gepasseerd en deze week komt Superman weer opdraven in de nieuwste koerswijziging van het DC-universum. In de zomer van 2013 bevonden we ons in een soortgelijke situatie. Toen verscheen Zack Snyders Man of Steel in de bioscopen; een reboot van Superman met Henry Cavill in de titelrol. Nadat Superman Returns er in 2006 niet in slaagde om de franchise nieuw leven in te blazen, besloot Warner Bros. om Christopher Nolan aan boord te halen. De studio hoopte dat hij zijn Batman-truc kon herhalen om Superman weer cool te maken. Als regisseur werd Zack Snyder gekozen. Een geboren stylist die zijn affiniteit voor stripverfilmingen had bewezen met titels als 300 (2006) en Watchmen (2008). Net als bij Batman koos Warner Bros. voor een serieuze benadering; het tegenovergestelde van wat er tot dan toe met het personage gedaan was.
De bekendste interpretatie van Superman stamt immers uit 1978, toen Christopher Reeve in samenwerking met regisseur Richard Donner een superheldenfilm afleverden voordat de formule helemaal uitgekristalliseerd was. Hoewel Superman: The Movie inmiddels behoorlijk verouderd is, bevat de film een aantal essentiële elementen die Zack Snyder en Christopher Nolan links laten liggen. Zo is er in Man of Steel weinig ruimte voor optimisme en komt de zorgzame kant van het personage nauwelijks tevoorschijn. Logisch, want de film is ontstaan in een periode waarin makers hun best deden om zoveel mogelijk weg te sturen van de kleurrijke stripboeken. Hun doel was realisme. Zo was er geen plaats voor het tienerhulpje Robin naast Christian Bale's Batman en draagt Superman in Man of Steel geen rode onderbroek over zijn pyjama. Terwijl Marvel in diezelfde periode steeds meer ruimte maakte voor fantasievolle elementen in hun films, was Man of Steel gebonden aan een realistische versie van Superman.
‘Alles doet vermoeden dat Christopher Nolan en Zack Snyder niet echt begrijpen waar Superman voor staat.’
Hoewel Henry Cavill qua uiterlijk aan alle eisen van Clark Kent en Superman voldoet, lukt het hem niet om de menselijkheid van dit personage overtuigend over te brengen. Zo warm als Christopher Reeve was, zo afstandelijk is Cavill. Dit gemis zorgt voor een gapend gat in het hart van Man of Steel. Zelfs tijdens de romantische scènes met Lois Lane (Amy Adams) komt er weinig positieve energie vrij. Vreemd, want Henry Cavill heeft sindsdien meermaals bewezen dat hij over de nodige charme beschikt om de kijker om zijn vinger te winden. Gelukkig wordt hij bijgestaan door Russell Crowe en Kevin Costner als Supermans twee vaderfiguren. Beide acteurs zijn meestal te zien in flashback en zorgen ervoor dat de motivaties van Clark Kent/Superman duidelijker worden. Nog interessanter is de schurk General Zod (Michael Shannon). Net als Superman is Zod een overlevende van de planeet Krypton, maar zijn rabiate plichtsbesef gaat ten koste van al het leven op Aarde.
Dit zet de twee Kryptonians op ramkoers, met een reeks aan gewelddadige confrontaties tot gevolg. Het zijn er zo veel dat het wauw-effect snel verdwijnt. Na de eerste twee gevechten raak je vermoeid en begint alles eruit te zien als een hyperactief computerspel waar je zelf niet aan mee mag doen. Snyder gunt ons geen overzicht, waardoor we verdwaald raken in chaotische actiescènes die elkaar in een rap tempo opvolgen. Alsof dit nog niet genoeg is worden we tevens blootgesteld aan de muzikale bijdrage van Hans Zimmer. De componist maakt gebruik van zijn industriële technieken om een soort ondoordringbare geluidsmuur op te richten die op geen enkele manier in de buurt komt van de heroïsche klanken die John Williams in 1978 voor Superman bedacht. Waar Williams Superman liet vliegen, laat Zimmer hem voortsjokken.
Door deze audiovisuele overload is een paracetamolletje bij de popcorn zeker op zijn plaats. Toch gaat het hoofdpijndossier verder, want voor een superheld gaat Superman wel erg gemakzuchtig om met dood en verderf. In zijn pogingen om Zod te stoppen heeft hij weinig oog voor de hulpeloze mensjes om hem heen, waardoor hij ogenschijnlijk medeverantwoordelijk wordt voor een enorme hoeveelheid slachtoffers. Als klap op de vuurpijl vinden Superman en Lois na afloop van de slachtpartij nog wat tijd voor geknuffel in het midden van een geruïneerde stad. Voor dit koppel is zoenen in een massagraf blijkbaar het toppunt van romantiek. Later probeerde Snyder deze achteloosheid glad te strijken door er een plotpunt van te maken in het vervolg Batman v Superman: Dawn of Justice (2016), maar het is duidelijk dat het hem tijdens de productie van Man of Steel nooit is opgevallen.
Dit alles doet vermoeden dat Christopher Nolan en Zack Snyder niet echt begrijpen waar Superman voor staat. Terwijl Russell Crowe hele monologen afsteekt over hoe zijn zoon kan uitgroeien tot een baken van hoop voor de mensheid, doet de film er alles aan om ons wantrouwen jegens Superman op te stoken. Een volledig verkeerde insteek. Helaas werden deze problemen nooit gecorrigeerd in de volgende films. Achteraf kunnen we stellen dat Man of Steel een zwak fundament legt voor de hele serie, met als gevolg dat de DC-films onder Zack Snyder alleen maar grimmiger werden. Laten we hopen dat Guardians of the Galaxy-regisseur James Gunn deze zomer voor wat meer kleur en inspiratie gaat zorgen met zijn herstart van de franchise.
Te zien op HBO Max
