Florence wil David, de man op wie ze smoorverliefd is, aan haar vader voorstellen, maar David neemt zijn vriend Willy mee om hen te koppelen.
Le Deuxième Acte is door Rick Schuttinga op 2 juli 2025 beoordeeld met een 6 / 10.
Quentin Dupieux (Incroyable Mais Vrai, Mandibules) maakt vooral hele vreemde films. Vaak één of zelfs meerdere films per jaar en als je Le Deuxième Acte ziet dan snap je hoe dat kan. Dupieux' films duren meestal net iets langer dan een uur, de productie is niet duur (ditmaal opgenomen in een paar weken tijd) en voorzien van weinig poespas.
Le Deuxième Acte is heel lastig aan te raden. Weinig mensen zullen überhaupt het geduld hebben om de intro door te komen laat staan om enige soep te maken van wat volgt. Het eerste ruim halve uur wordt opgevuld met twee veel te lange wandel-dialoog-shots. Het zal een aanloop zijn naar de kern van het verhaal, maar hoe Dupieux zijn verhaal hiermee stevig wilt neerzetten is onduidelijk.
‘Toch is wat daarna komt de moeite waard om voor door te bijten.’
Toch is wat daarna komt de moeite waard om voor door te bijten. Dupieux brengt hier een leuke boodschap. Het is zelfspot, satire en meta wat resulteert in geinige grapjes. Inclusief geslaagde integratie van een populaire techniek. Het telefoongesprek van Florence (Léa Seydoux) met moeder en later dochter is in al haar eenvoud fenomenaal goed.
De laatste minuten is (weer) opvulling om alles te overdenken. Wat is alles in dit geval? Dupieux maakt gewoon zeer vreemde films en die ook maar proberen te begrijpen kost veel energie. De tweede helft van de reis is erg leuk, zet je op het verkeerde been en weet steeds te verrassen. Je wilt er kaas van maken, maar dat gaat je niet lukken - allicht een effect wat Dupieux beoogt: dat het logisch lijkt wat de filmmaker wilt zeggen, maar dat het dat niet is.
Dus ja, of je Le Deuxième Acte moet zien is volledig aan jezelf.
