Proxima recensie

Door Rick Schuttinga op 9 juni 2020
De nuchtere Française Sarah voedt haar jonge dochter Stella alleen op. Haar droom astronaut te worden komt uit, maar afscheid nemen is toch minder makkelijk dan gedacht.

Een film over ruimtereizen typeer je al snel als sciencefiction, maar dat is het allang niet meer. En Proxima gaat niet over het onbekende, maar over de voelbare moeder-dochter relatie.
Zonder stabiele achterban ben je nergens - niet in de ruimte, niet op aarde. De knuffel van je kind; echt fysiek contact is onvervangbaar.

De film is in balans, met een goed evenwicht tussen drama en techniek. Proxima is daar waar het gebeurt: de zware trainingen, in het buitenland, nachten op pad, testen ondergaan. Juist de technische omgeving draagt bij aan de zichtbare tweestrijd van Sarah Loreau (Eva Green).

De ontknoping van Proxima is ongeloofwaardig. Onder een hek doorkruipen en ongezien wandelen naar een miljardenproject? Terugkomen in quarantaine zonder gesnapt te zijn? Voor het verhaal heel bevredigend, maar de geloofwaardigheid loopt een knauw op.

Een film over de ruimte die zich voor het grootste deel op aarde afspeelt. Geschreven en geregisseerd door Alice Winocour. Een ode aan de vrouwelijke astronaut.
Proxima is een solide dramafilm over het afsluiten van je band met de aarde voor een langere periode. Hopelijk tijdelijk, maar wat de toekomst brengt weet niemand.

Proxima draait sinds 11 juni in de bioscoop.

Cast: Eva Green Matt Dillon Lars Eidinger
Regie: Alice Winocour
Genre: Drama
Speelduur: 1:47 uur