Mank recensie

Mank is in die stijl geschoten: volledig zwartwit, met methodes van belichting en geluid die je in het klassieke Hollywood doen wanen. Fincher maakt hier de keuze heel stilistisch te werk te gaan, wat ik niet van hem had verwacht. Het gaat hem goed af, niet het minst door zijn hoofdrolspeler. Oldman speelt de charismatische Mank, intellectueel kletskous en professioneel dronkenlap, en is meteen het enige personage dat natuurlijk aanvoelt. De overige rollen worden te overdreven ingevuld, alsof de acteurs onnodig hard hun best doen om de stijl uit die tijd maar te kunnen belichamen. Behalve oude rot Charles Dance, die is altijd top. Gelooft u mij: Oldman is écht waanzinnig als Mank en wat mij betreft de redder van deze film. Niemand zal genoeg kunnen drinken om zo geloofwaardig dronken over te komen als Oldman het hier nuchter doet (hoe hij trappen en stoepranden betreedt is virtuoos) en tegelijkertijd de balans weten te vinden tussen betweterigheid en sympathie.

Het script steekt goed in elkaar maar heeft niet veel om handen. Mank is iets te lang naar mijn smaak. De vele flashbacks voegen het nodige toe aan hoe Mank het script voor Citizen Kane schreef - want daar gaat het hier natuurlijk om - en waarom hij bepaalde scriptkeuzes heeft gemaakt. Sommige flashbacks zijn puur contextueel en hadden prima eruit geknipt mogen worden. Neemt niet weg dat Mank goed ingaat op hoe de industrie in die tijd in elkaar stak en deze heel geloofwaardig neerzet. De film is zeker niet saai maar zal niet iedereen kunnen bekoren. Nogmaals: de cinefielen onder ons zullen de vingers aflikken bij het zien van alle beroemde studiofiguren en scenarioschrijvers. Voor de rest is dit een stilistische biografische film die je ligt of niet. Mij ligt hij prima!